"برای ورود به دنیای زیبایی‌شناسی هایدگر، نخست باید از قید و بندهای مفهوم متعارف و مدرن زیبایی سخن بگوییم. زیباشناسی مدرن، با تمرکز بر جنبه‌های حسی و صوری هنر، از عمق وجودی و حقیقت‌جویانه آن غافل ماند. در نگاه هایدگر، هنر صرفاً یک شیء زیبا یا ابزاری برای بیان احساسات نیست، بلکه مجرای آشکار شدن حقیقتی ژرف‌تر است.

هایدگر، هنر را نه به عنوان یک محصول، بلکه به مثابه یک رویداد می‌بیند. رویدادی که در آن، حقیقت از دل هستی برمی‌خیزد و جهانی نوین را می‌گشاید. اثر هنری، در این نگاه، نه تقلیدی از واقعیت، بلکه افشاگر وجه پنهان هستی است. به بیان دیگر، هنر، هستی را از نو بنیان می‌نهد و به ما امکان می‌دهد تا به عمق وجودی اشیاء و پدیده‌ها پی ببریم.

در رساله‌ی "سرآغاز کار هنری"، هایدگر با تحلیل دقیق پدیده‌های هنری، به این نکته مهم دست می‌یابد که هنر، نه صرفاً یک فعالیت ذهنی، بلکه کنشی است که در آن، انسان با هستی به گفتگو می‌نشیند. در این گفتگو، زبان هنر، زبان خاموش هستی را آشکار می‌کند. به عبارت دیگر، هنر، زبان حقیقت است.

تعمیم مفاهیم کلیدی:

• جهان: در فلسفه‌ی هایدگر، جهان به معنای جهان هستی است، جهانی که در هر اثر هنری به شکلی نوین و بدیع تجلی می‌یابد.
• حقیقت: حقیقت در فلسفه‌ی هایدگر، نه چیزی ثابت و از پیش تعیین‌شده، بلکه چیزی است که در هر لحظه و در هر رویداد، از نو آشکار می‌شود. هنر، یکی از مهم‌ترین راه‌های کشف این حقیقت پویا است.
• برپا داشتن: هنر، با ایجاد یک جهان جدید، هستی را از نو برپا می‌دارد و به ما امکان می‌دهد تا به آن از زاویه‌ای متفاوت بنگریم.
• زمین و عالم: این دو مفهوم در فلسفه‌ی هایدگر، به ترتیب به ابعاد مادی و معنوی هستی اشاره دارند. هنر، با پیوند دادن این دو بعد، به ما درک عمیق‌تری از هستی می‌بخشد.
• اثر هنری: اثر هنری، نه صرفاً یک شیء، بلکه یک رویداد است که در آن، هستی خود را به زبان هنر آشکار می‌کند.